Tolstoy Ve Anlamsızlık Bunalımı
Tolstoy ve Anlamsızlık Bunalımı
Bu gece Tolstoy gibi hissettim kendimi.
Hayatın anlamsızlığını düşündüm,
Kozmik baktım yaşama!
Aslında insan kendi içinde nefessiz kalan bir organizmaydı.
Sessiz çığlıklarınıysa sadece kendi duyardı...
Hiçbir anlamı yok hayatın
Yazar da böyle düşünüyordu
Haklıydı da...
Ölümle bitiyor her şey!
Niye doğduk,neden yaşıyoruz,neden öleceğiz?
Bu felsefik sorularla meşgul ederken beynimi
Kendimi yiyip bitirirken kozmik beyin fırtınalarımla,
Yalnız olmadığımı anladım Tolstoy sayesinde...
Küçük şeyler anlamını yitirmişti sanki
Hayatın anlamsızlığı yanında devede kulak kalıyordu
Küçük şeylerden anlam çıkarma çabalarımız!
Bir gülümseme,küçük bir bakış
Hepsi o kadar sıradandı ki...
Her insan kendi başına evrende nokta bile değildi.
Noktanın binde biri gibi bir şeydi işte...
Kendini çok önemli zanneden aptalca bir egoya sahipti insan!
Ölüme bile direnebileceğini zanneden deli cesaretine...
''Hayatta ölümle yok olmayacak bir şeye sahip miyiz?''
Bu cümleyi düşünmek gerek işte
Tolstoy düşünmüş ve yazmış!
25 Şubat 2012 Cumartesi - 01:15:26
şiir mi yazımı anlayamdım ama çok karamsar bence harflerin dizilişi güzel ve hoş
"Ölümle bitiyor her şey!" demiş şaire; eğer ötelere inanç var ise, asıl işte o zaman ölümle başlıyor hakiki olan hayat.... ''Hayatta ölümle yok olmayacak bir şeye sahip miyiz?'' evet sahibiz...Ruh ölümle yok olmuyor baki olarak kalacak ve ötelerde Baki olana kavuşacak....Yine, bu dünyada tüm güzel eylemlerimiz ölümden sonra bizi hoşgeldin diyerek karşılayacak...Yani ölümle yok olmayacaklar...Her yapılanın iyi veya kötü zerre miktar da olsa karşılığı diğer alemde alınacak olduğundan ölüm hiç birşeyi yok etmeyecek...sadece alem değişecek...sadece kısa bir misafirlikten sonra asıl yurda dönülecek...