Tomurcuk

Ruhum yöneliyordu sana, bana sormadan
bedenimin talihsiz kaçma çabalarında..
Gözlerinin ferinde kalmaya hevesli
türküler dolanıyordu dudaklarıma;
sözlerim onlara takılıp düşüyordu
sanki ilk defa cümle kuruyormuşum gibi
cesaretimizin yeterince acemi yanlarına..
Hep gül istiyordum bakışların nemlenmeden,
sende gizli yanımı hüzünler işgal etmeden..
Kimsenin bilmesine ihtiyaç duymadan
sadece sevmeye çalışıyordum seni
omzum saçlarının özleminde bana ağır gelirken..
Bu yüzden hep senden bahsediyordu cümlelerim
bilincimin dışında bulut gibi sen birikirken..
Hep senle ilgili çıkmaya başlıyordu
iyi veya kötü, sonunun nasıl bittiğini,
bitip bitmeyeceğini bilmediğim,
hiç ama hiç bilmediğim masallar..
Umut edebilmek için artık sebep aramıyordu
yılgınlığımın o en kör yerindeki
denge tahtıma kurulmuş senden olma aşk..
Çünkü ışık basmıştı dehlizin tüm kalelerini
ve artık düşen yaprağın yerinden
yeşil yeşil tomurcuklar açıyordu ülkeme..