Toprak Kokulu Sevgili

Yüreğimin közüne banıp kalemi
Ateşten satırlar yazıyorum
Baharda kuruyan yaprak misali
Toprakla birleşir sesim
Bir ağıt düşer yıldızların diline
Ay tutulur
Çığlıklarım göğü yere indirir
Gözlerim her yerde seni arar



Ve
Sonra
Aklıma gülüşlerine konaklanan hüzün gelir
Dudaklarından dökülen keşkeler tespih tanesi gibi dizilir
Bir tek imamesi eksiktir
Eksik olan benim
Kayıptım ben bende
Göremedin
Bilemedin
Öyle içliydi ki bakışın
Kanımı terse çevirdin
Bilinçaltına çivi gibi yerleştin
Şimdi sende yoksun
Tıpkı ben gibi




Yokluğunda
Efkâr dem tutuyor
Çatlamış temmuzun dudağında
Gözlerime ölü şehirler gömülüyor
İçimde kocaman mezarlık
Ne çok acıya tanıkmışım
Kendimi unutmuşken
Sana gül yapraklarından bahar getirdim
Toprak kokulu sevgili