Toprak ve Adam

Sırtında taşımıştı adam uzun bir kışı

İlk yeşeren tohuma umut dedi o yüzden

Hem yorgundu dizleri hem soluktu bakışı

Hesap sormaya durdu geceden ve gündüzden

Dedi: Artık dünyanın kafatası yarılsın

Çıkıp mahzenden umut biraz bize sarılsın

Umut yoksul olur mu, heybesinde bin yemiş

Sağar umut toprağı emmek için özünü

Garibin halaskarı yoktur diye kim demiş

Kaldırıp ellerini O’na döndü yüzünü

Dedi: Rahmanür rahim ecir, cefa sendendir

Şu garip kullarına yalnız vefa sendendir

Yeşil-mavi birleşti gök ağladı haline

Derelerden salındı tarlalara bereket

Güldü nasırlı eller şükretti ahvaline

Düşündü ki elzemdir biraz emek, hareket

Dedi: Taşın kalbini, yarmadan ekin vermez

Nimetin eyvanına varmadan ekin vermez

Kazma kürek kuşandı, dilinde eski türkü

Toprak ile hasbihâl zamanıydı bu zaman

Gece gündüz çalıştı, sırtında yırtık kürkü

Anlayınca topraktan ekmek almak çok yaman

Dedi: Ben de sendenim, özümüz bir değil mi?

Ki sana döneceğim sözümüz bir değil mi?

Dünya vicdana geldi bu sözleri duyunca

Gülümsedi ağaçlar, rengârenk oldu bozkır

Umuttu yastık yorgan iki mevsim boyunca

Ve sonbahar gelince taamla doldu bozkır

Dedi: Elhamdülillah muhanete kalmadık

Rahman’dan ötesine el açıp ram olmadık

Yanağından oğlunun eğilip öptü toprak

Saçlarına kırağı düşmeye başlamıştı

Savruldu avucuna sonra kuru bir yaprak

Anladı kapısını çalan yeni bir kıştı

Dedi: Sen de sineme uzanınca umut ol

Kah yağmur ol düş yere kah göğe çık bulut ol