Tramvay Durağı

iki elin parmakları defa
aynı şiirin
en ürkek terli
en kederli dizesinde buluştu
kağıt kuşlarından
öpüşmekten alfabeler yaratan
kan oturmuş dudaklarımız

o an farkına varsak
nefesimiz kesilir
sonuna (-) kondurabilirdik
soluklarımız birbiriyle tamamlansın diye

sen de bilebilirdin
yarım kalmasa bu gökyüzü böyle iyi
böyle güzel
onu zapteden
kiremit kırmızılarıyla
zorla boynundan öpmeye yeltenen
biriken yağmur sularına yansıyan
yüksek karton apartmanlar olmasa

salonlarından tramvay geçmeyen evleri sevmeyebilirdin
karton apartmanları da maket bıçaklarıyla
tekrardan şekillendirmek geçebilirdi aklımızın ucundan

sunu

aşk sadece bir zamanlama hadisesi
ikimizin beş dakika arayla, farklı tramvaylarla
fırlatıldığımız dünyadan kaçması
başka nasıl açıklanabilir ki