Travmalar

ve ben bir şehirden ötekine

hayaller inşa ederken

gönlü otobanlarda ölen

dişiler bilirim

bu sala bu vakit

ellerimden giden onlar için

göğsümde eskimiş

olsalar bile

her birine ayrı ayrı

vanilya kokulu mumlar yanar

karanlıktan korkumda

hepsi hepsi bu kadar

şimdi sen kıymetlim

kucağımda derin bir uyku

soluksuz odalarda duvar

içimde nem var

oysa senin gözlerin

çocukluğumun kokusuydu benim

ikimiz için şimdi

toprağın altı da üstü de bir

baş ucuna abanoz ağacından

yürek diktim