Tren Yalnızlığı

geçiyoruz yorgun istasyonları

eski ve sisli duraklar eşliğinde

rayların güneşe dönük yüzü

eskitilmiş anılar gibi

ve katar katar

buzlu cam şenliği

baharın peçesi buzdan elleri

selamlıyor doğayı

bitmeyen bir göç endişesi

-kitaplar küf kokuyor

-renkler alaca gri

-gönül eski zaman hikayeleri

içimde

kırk vagon dolusu insan

keskin bir ray sesi

içimde bir tren var

yoklar durur hızımı

beni kendimle sınar

ufkumu saran bulut

küme küme karanlık

bir düdük sesi kadar uzakta

istasyon dolu sevinç

çiçekler selamlıyor

tepelerin ardından gözlerimi

bahar

çiğdem demekti

bir dolu yağmurdan sonra

kar çiçeğinden

taç iliştirmekti bahar

ekoseli bavulunun üstüne

haydi!

toparlan diyor istasyon şefi

en kesif soluğu ile

uzunca bir düdük sesi

İrkiliyorum

şimdi inmek vaktidir

içimde raylardan örülü

koca bir hayat var

dumanı üstünde

çay içme zamanıdır

sevmek zamanıdır şimdi

yeniden

çocukların gözünden dünyayı...