Tuhaf

çok tuhaf şeyler oluyor bu dünyada

eskiden
şiir kokardı buralar
sevmenin kalplerde biriktirildiği sonsuz mutluluklar
el ele tutuşan çocuklar vardı

avaz avaz bağrılırdı limanlara
türküler mırıldanılırdı sevdiğinin gözünün içine bakarak
öyle hem susarak
hem haykırarak
anlatılırdı kocaman masallar

sokaklara renk renk balonlar asıp
rüzgarlara fısıldayarak gece yarısında ayın sesini
ve ritmini kazıyarak kaldırıma
öyle içimize katılırdı hoyrat karanlığın
aydınlık heceleri

ki kendimizi tutamadığımız
öptüğümüz yetişkin çocukluklarımızın söylediklerinden
ve lakır lakır içtiğimiz o hikayelerden
tutup ellerinden
senin ellerinden
öyle düşünülürdü sevdiğinin hayali
öyle hissedilirdi olmasa bile aşkının cismi

koşarak
ve yine koşarak
bin kere yenilinse de
dolunayın tam kalbine doğru
atılırdı kırlangıçların mahzenlerinde yankılanan ezgileri

ve şafağa doğru
unutulduğu sanılan içteki ilkbaharın
özenle çizilmiş haritalarında
geleceğe dönük tahminler yapılırdı
bense hep onun gelip gelmeyeceğini sorardım
ne güzeldi gelme ihtimalinin oluşu
ne hoştu aşk yüklü kalbimle seni beklemek
ne güzeldi seni hissetmek

eskiden sessiz sessiz atardı kalbim
ihtimal üzerine kanatlanırdı gökkuşağına doğru
sıralardı olabilecekleri
bir umut tutulurdu hissettiklerine

ama eskidendi

günümüze geldiğimizde
dört duvar arasından hiç çıkmıyor gönlüm
kalbimiz, hissettiklerimiz, neşemiz
artık yaşamıyor
hüzne sarılıp
yitip giden gecelerde yavaş yavaş ölüyor...

05.07.2015