Tükeniş

Benim peri masalımın kolunu kanadını kırdılar.
Adına ömür denen koca enkazın altında kaldı benliğim.

Ne çok gürültülü sessizlikler dinledim,
Ne çok çırpındım elimi kolumu oynatmadan.
Hepsi kördüler,
Gözlerinin ferine kurban olduklarım beni görmediler!

Şatafatlı sadelikler biriktirdi ömrüm
Eridim,
Hissetmediler.
Ilık nefesine sığındıklarım
Tutunduğum dalları kırıp elime verdiler.
Oysa;
Ben daha kaç alfabeye harf, kaç şiire imge olacaktım
En umutsuz anlarda dudaklara kuruluverecektim sıcacık bir gülümseme olarak.

Benim kolu kanadı kırılan peri masalımı idealist bir memurun avuçlarına rüşvet olarak sıkıştırdılar
Şerefsizlerin diline pelesenk oldu ışıltı hikayelerim
Bedenimi kaç kez gösterişli fanuslara kapattılar
Ömrüme biçilen elbiseyi biraz olsun daralttırabilmek için.


Ah, beni hep bu derin sessizlikler sağır etti!
Hep yalnızken ağladım
Rengimi insanlar köreltti
Büyük yanlışların içindeki küçük doğrulara sığındım.

Benim kolunu kanadını kırdıkları peri masalımı çok kazanan bir genelevin duvarına tablo olarak astılar.
Memnun edilen müşterinin fazladan ödediği ücret oldu hayallerim
Yağmalandılar.
Kirli nefeslere oksijen oldu düşlerim
Yaralandılar...

Tüm servetim tek kalemle bir beyaz kağıttan ibaret
Birikmişliğim
Saçma sapan yanlış bir zihniyet.

Tek damla gözyaşımda boğulacağım şimdilerde, biliyorum
?Sevmek' denen saçmalığı her aklıma getirişimde
Her harfi ömrümü biçecek zevkle.
Temennilerime koca kayalar bağlayıp,
Tuzlu denizlere bırakacaklar.
Şiirlerime istedikleri anlamları yükleyip
Oradan oraya savuracaklar.

Git, diyecekler
Susacağım.
Bit, diyecekler
İkiletmeden biteceğim.
Dudaklarımdan yorgun bir şarkı yükselecek...