Tükeniş

Umudum her zaman bakidir
Ama zaman kısa, ben yorgunum, yol uzun...
(A. Karakoç)



Üç günlük fani bu dünyada
Yaşadığım kendi hayatım değil..
Ona buna feda ede ede kendime yetecek kadar kalmamışım
Hayat öyle başına vura vura öğretiyor ki insana
Kendinden de gidince anlıyorsun
Alacağını alıyor insanlar senden gidiyorlar
Ve sende kalmıyorsun
İyi insanların kaderi mi ne?


Yoruldum
Düşüp düşüp kalkmaktan
Gözlerimi yağmurlara teslim edip
Güneş i beklemekten
Umut etmekten yoruldum
Cezamın bitmemesinden
Ve kayıp gidiyor elimden sanki hayat
Boş gözlerle boşlukta yürüyorum
Bi süredir dünyada var olduğumu bile düşünmüyorum
Hissizleştim desem o da değil
Hala kalbim sızlıyor gözlerinle çarpışınca
Ama vuslat Yok kalbimde
Ömür boyu yokluğum olacaksın sanki
Umut yok
Ellerin Yok
Omzun yok
Sana dair bir ışık arıyorum zifir karanlıklarda
Hafızamın en derinine iniyorum bir güzel anı bulmak için
Silikleşmişler git gide
Sımsıkı kapatıp gözümü hayal etmek istiyorum
Beceremiyorum
Canlanmıyorsun eski heyecanınla gözlerimin önünde
Boşluğa dalıp gidiyor yüzüm
Boşluk kaplıyor kalbimi
Uzaklaşıyor ellerin
Huzurum yok
Güneş Yok yağmur yok bulut yok
Ben Yok olmuşum
Dünyada bir hükmüm Yok
Boğazımda yağlı urgan
İzin verilen kadarıyla nefes alıyorum
Varlığımın anlamı Yok
Görünmez bir kablo döşenmiş hayatla arama
Fişim çekilene kadar süre
Bayır aşağı düşüyorum
Tutunacak zerre gücüm Yok
Artık bu hayatta İnan gözüm bile yok
Tükenişimi izliyorum sessizce..