Tüm Tekil Şahısların Şiiri Çoğul Olur l

(Bilmediğin yalnızlıklarda üşüyecek zaman.
Bilmediğin zamanlarda üşüyecek yalnızlık.)

Bilmediğim şehirleri tanımak ister gibi

Bilinmez aşkları yaşamak ister gibi

Nedensiz sevdim seni.

Sebepsizmiş gibi yapan iyi niyetlerin yerini,

Yalan ses yükselmelerinin, ünlemlerin, soru işaretlerinin, noktaların yerini,

Gerçek alsın istedim.

Üç noktalara gerek kalmasın.

Neden solmalı mıydı sanki?

Eden bulmalı mıydı?

(Yüzümde acı bir gülümseme.)

Aynadaki yüzümü tanımak istemezken,

Tanımamın ya da tanımamamın önemi var mıydı, sanki?

Sırları dökülmüş bir ayna olsaydı aşk

Ah! Keşke....

Ah bu sur'et,

Yüreğime çöreklenmiş yılanın zehri,

Bir tek beni zehirleseydi.

Oysa, zaman oyun oynardı.

Ben, zamanın soytarısı.

Oyuncağı kendi olan.

Kardelen sevgilerde açmak isterdim!

Bir dağın doruğunda açmak isterdi sevda.

Oysa aşk,

Nehre atılmış, yosun tutmuş bir dilek taşı olmuştu çoktan.

Gümüş bir lira gibiydi,

Pahalıydı bir zamanlar, allıydı, al-beniliydi.

Şimdi yok!

Geriye kalan boşluk(ta)-soğuk(ta)- zamanda,tam kucaklayacakken çocuk aşklarımı...

Boğuldum
.
Boğdum onları ....

Niye diye sorma ...
.
Sonra oturdum
...
Ağladım yoksulluğuma.


Yaramaz bir çocuktum.

Hani kendini sevmeyen.

Ağaç dalları, yapraklar

Ağaçların kirli beyaz, kiri az, kiraz çiçekleri severdi beni.


İşte o zaman,

Kendimi kendi boşluğuma atıp ölmek istediğimde,

Yine tutamazdım kendimi.

Yine tutunamazdım kendime.

Öldüğümü sanır,

Ölemezdim ..

Yine de ...!!!!

7 nisan 2010 ist-an-bul