Tüm Yalanlar Benim

Az daha bir mektup döşenecektim geride kalan karanlığa kalemsiz kâğıtsız
Gözleri yumarak bağırmak varken
Sırtımı verdiğim nemli yemyeşil duvar amma zorlar hayatı desteksiz
Yıkılıp sularına dönmek varken
Şeytan diyor kalk aynaya bak bir makas al kendinden kesinlikle gülmeden
Pencere aralığından gece rüzgârını koklarcasına

Az daha kendime acıyacaktım bitirdiklerimi biriktiremediklerimi onurlandırırcasına
Yeni esvapla bayram yerinde soytarılık yapmak varken
Kalabalığın gözleri tam gözlerime devrilmeden alınmamak imkânsız
Onca kabı gösterişsiz kalın kitaplar varken
Şeytan diyor tak kelepçeyi düşüncenin bileklerine herkes okumaya başlamadan önce
Arsız tembellerin fikir hırsızlığına benzeyen

Az daha seni hatırlamayı engelliyordum yokken varmışsın gibi yapmıyormuşçasına
Sanki sokaklar caddeye çıkmak için değiller
Kıt kahkahalar üzerine kaç şaka yaptım saymadım da düz yolda şu diz titremesi yok mu
Kendimce üzülmenin beceriksizliği sınırları zorlarken
Şeytan diyor damlanın heybetinden vazgeç kapıl azgın sellere
Görünmezliğe iyi gelen göz önündeki siluetler kıvamında

Ben bunlara kandım
Bir başkası gücüme gider diye kendime kandım
Hem andım kendimi akla gelmesi zor bir kaç cümleyle
Hem de kandım hiç yaşanamayacak anlar ile
Sisli bir boğuklukta gerçekleri haykırmak dururken hem de

Parmakla gösterilemeyen her mezar taşından anlaşılmaz yazması
Her göçenin kalbindedir kendini kandırması