Tuşlar ve Yönetmenler

piyanonun başında öylece durmuş neye bakıyorsun
korkutuyor beni bakışların
bu kadar sabit bu kadar ölü bakamaz hiç kimse
ellerin sanki ilk insanı görmüş gibi basıyor tuşlara
siyah-beyaz
çoğunlukla beyaz

baktığın yere bakmayacağıma yemin ederim
sana bakmak daha makul şu an

büyük kalın camları olan bu kocaman ev ne kadar da sonbahar kokuyor
d/evrim kokan tuşlara basman ne kadar tehlikeli ve bu yüzden ne kadar cezbedici
beyaz takım elbisen ilham kuşlarını uçurmuyor mu

gök gürlerken yağmur şıkırtıları arka planda tınlıyor
tıpkı sağ elinin asıl parçayı çalarken sol elinin yaptığı gibi

müzik dinlerken enstrümanı unutuyorum ben
sen çalarken unutur musun peki
his mi bu gelen sesler
kurallı sıralamalar mı
yoksa sesler parmak izlerinden mi gelir

yer yer yağmur seni bastırıyor
tanrı da müziğini icra etmekte
tanrının elleri bulutlara dokunuyor
siyah-beyaz
çoğunlukla siyah

kulağımın duymak isteği notalara basıyorum
ellerim sansürlü
insanların duymayı arzuladığı güfteler yazıyorum
"yönetmen" kestik diyor
kolları mı

yağmur sesini duydukça yorgana biraz daha sarılıyorum
ateş çıtırtıları soğuk odada terletiyor koşullanmış vücudumu
yemek masasında uyumak ne kadar da sakıncalı
bundan sebep arzuluyorum burada uyumayı
"insan yönetmenleri" ne kadar garip
normal olanı yasaklayıp ağzımızın suyunu akıtıyorlar

senin baktığın taraf günah
yemin ettim bakamam
ama istemiyor da değilim notalara basmayı
acemi ellerim piyano tuşlarının üstünde
basıyorum rastgele
siyah-beyaz
ve fakat çoğunlukla yas/ak