Tut Elimi Dilimden de Yakınken

Belki
Bir gün sabah başlayıp
Akşam biten bir masamız olur
Üstü deniz sohbetli hani pusulasız

Heybeler dolu
Yükümüz azalır belki artar

Kim bilir liman bulur
İskelesine geçmişi bağlar
Yosun kokulu kadahlere gömeriz herşeyi

Mesele kavuşmakta
Ortalığı toplamadan koşmakta
Resti yemiş hayatı yaşam yapmakta

Erteleyebiliyor musun
Sırtını dönebiliyor musun rüyalara
Silebiliyor musun hayale yazdıklarını

Düşünsene
Biter mi o zaman koynudaki çiçekler

Belki
Sessizlik verir uykular
Dağınık kalmaz pencereler

Olur ya
Sahipsiz kuşlar bile
Üstünü örter gökyüzünde
Dilencin olur gözündeki çöpe

Mesele
Sarayı yıkmakta
Gönüldekini cennet yapmakta
Dili bozuk nefesleri sabahsız bırakmakta

Heybeler dolu
Yükümüz azalır belki artar

Tut elimi
Dilimden de yakınken
Tut ikimizi de gece üşümeden