Tut Ellerimden Hayat

nasıl anlatsam taş duvarların arasından,
fışkıran mor gülümü, kanadı yararken göğü,
taşların içinde çatlayan benim sanki,
bir çift yaprak tutuyor ellerimi.

karanlık odalarında ruhumun,
kimbilir sensiz kaç yılı doldurdum?
o zindan benim içinde yemyeşil hayallerim!
pencereden süzülen ışık aydınlatıyor küskünlüğümü.

şu duvarlar ki ayrılıktan nemli nice zaman olmuş,
huzurundan kopalı, yosunlaşmış yürekler sarmaşık tutmuş,
bir damlaydım göğü delen, taşkın sular denizlere yol bulmuş,
çöz karmaşıklığımı bir kökü yok tutunduğum dalların!
tut ellerimi bir sebebi yok ilk ayrılık gibi, sevmelerin.

beynim uzun bir koridor başı ve sonu belirsiz,
hangi kapıya vursam sıkıca kapanmış, odalar kimliksiz,
bir yanım ağır gamlardan, sessizlik kimsesizliğe bürünmüş,
bir yanımda umut, ağlayan çocuklar son kapıyı zorluyor,
zaman kaybolmuş içimde , ölümüm doğumumu izliyor .

bu son merâsim olsun istiyorum,
sofrada ölmeyi bilenler,
tabakta son lokması aşkın,
hayat suyuyla yıkanmalıyım.

tut ellerimden hayat!
kanaat kokan ellerinde ölmeliyim...