Tut Ellerinden Düşlerimin/Elif

Kal biraz.!
Kal ki anlatayım yalnızlığın yazılmadığını,
hayaleri olanların değil,
hayalleri ölenlerin uyuyamadığını...

Solumun en kuytusuna bağdaş kurdukça sen
varlığına hep ''Elhamdülillah'' dedim..
çünkü her sokağın nehirlerle taşıyordu
gözlerimde kurulu bir ülkedin,
ve ben en çok
içinden ''BİZ'' geçen o alfabeyi sevdim...

Hep,
aynı dilde susmayı öğrendim çığlıklarımdan,
gözlerinde öptüm yalnızlığı
ki ben
mültecisiydim tüm acıtan kelimelerin.
Kaç kez andım da adını,
bilmediğim notalara
söyleyemediğim şarkılara doymadı dilim.
Kokun
imzasını attı her bir gülüşünde,
Sen'den vazgeçemediğimdendir
yine kendimden geçtim...

Bu sessizlik,
bu yorulmuşluk hangimizin günahıydı da
dalgaların bile
birlikte tutamadık sevdakar ellerini.
Söyle şiir gülüşlüm
hangi yıldızda tutuşur,
hangi denizde yankılanır sana iç çekişlerim...

Kapat n'olur,
kapat gözlerini de
başlasın hicreti gönlümden gönlüne aşkın.
Kollarında bile özlüyorken son nefesi,
inan,
Sen'den daha gerçek değil bir an ötesi,
bulutlarda saklı senli niyetlerim...

Susmayı öğrendim yokluğunda
dudağımda çoğul cümleler kurmayı
ve sessizce haçkırmayı gizli gizli ağlarken.
Yani her halimle
sevilmişliğine sindi ilmek ilmek emeğim...

Kal şiir gülüşlüm
kal ki takvimler yorulana kadar seveyim seni,
tutuşmaz gölgem ben alev alev yanarken
gidişin dudağımın ucunda kanar, incinirim.
Kal ki,
tut ellerinden düşlerimin.