Tutkum Yıkıldı

Kocaman, bembeyaz bir ay batı ufkunda yükselirken,
İçinde mücevher saklayan balmumundan kalıp kırılıyordu,
Atın toynakları, uçsuz vadinin ürperen yüzeyinde,
Dev bir yüreğin vuruşları gibi yankılanıyordu.


Ruhum,saniyelerin sonsuzluğuyla,
Ayrılığın son saniyelerinin bitmek bilmeyen akışıyla doluydu,
Henüz parçalanmayan ama onarılması imkanı olmayan yüreğim,
Darbe üzerine darbe alırken son darbeyi beklemedeydi.

Gün sıcaktı,rahvan giden atlının ipek bir giysi içinde,
Sarınıp soyunduğu,ılık okşayıcı nefesleri kalmıştı.
Taşları özenerek üst üste koyduğum kulem,
Oldukça dayanıksızdı ve yıkılşından keyif alıyordum.

Yılgınlığa karşı inşaa ettiğim ve üzüntü okyanusunun sürekli dövdüğü,
Üçbeş zayıf dayanakla ayakta kalan barikatım bir anda çökmüştü,
Kendimi derin bir ümitsizliğe bırakırken,dramatik bir olayın hüznü değil,
Sendeki gerçeği görmenin verdiği,beklenmeyen sarsıcı darbenin hüznüydü bu.


Daha huzurluydum ama daha mutlu değildim,hazırlıksız yakalanmıştım,
Sıradan bir tutkuda,hayali bağlılık gerçek bağlarla güçlenirken,
Düşler ile gerçeklerin,hayaller ile davranışların tutkular ile anıların,
Dokuduğu bir kanavada sürerdi ,oysa bu ayrılık el değdiği an dağılıp,
Yok olabilecek yanını dokumuştu sadece.