Tutsak Ettin Beni Hasret Rüzgarına

Tutsak ettin beni,hasret rüzgarına,
Kapıldım gittim,bir deli fırtınaya...
Pusulasız bir gemiyim şimdi,bu boranda,
Demir atamadım bir türlü,buz dağı sevdana.

Kaptan gönül,koş gel tut şu dümeni,
Allah aşkına,çevir sevdaya gönül teknemi.

Yağmurun şiddeti veya havanın soğukluğu değil,
Güvertem de,onarılmaz derin yaralar açan...
Kurtulmaya çalıştıkça çarptığım,kayalık sözlerin değil,
Beni iskelesiz bırakan...
Sadece kalbin,çoktan su almış kalbin,bana bunu yapan.

Yedi denize açılma sebebimdi,okyanus misali gözlerin,
Beni acımadan batıracak olan da,onlar olacak eminim.

Artık yapayalnızım okyanusun ortasında,gece karanlığında,
Haydi bakalım,tam çaresizliğe doğru;İskele alabanda...
Görüyorum;kaptan farelerden önce terk etmiş beni,
Biliyorum;bin metre derinde olsam bile hatırlarım seni.

Belki bir gün gelip bulacaklar,bu batan meçhul gemiyi,
İşte orada görecekler,kaptan köşküne kazınmış ismini.