Tutuklanmış Toprağın Çocuklarına

Hangi kuyuya atıldım Anne?
Sıtmaya açarken gözlerini Dicle
Ve bağrımda sahipsiz türküler var
Bağrımda ?Otuz üç kurşun'
Bağrımda, yetim bırakılan çocukların ayak izleri...

Şimdi, bir kuşun sesine yaslamışım ruhumu
Ve mavi değil artık Tanrı'nın sırları
Uykusuz kalmış ormanlardan kaçıyorum
Telaşlıyım
Gözlerimde baygın bir korkunun hükmü
Surlara dağıttım nemlenmiş yüzleri
Ve yangın oldum yirmi bir martın düşüne
Sahipsiz kuyular sessiz
Karanlık düşer, yağmurun parçalanmış rahmine...

Yenildim biliyorum
Kaybettim Musa'yı
Kaybettim Nazım'ı
Geçerim kendimden yasaklanmış acılarımla
Tutukluyum
Ve kurşuna dizilir bu vakit, en sevdiğim iklim
Sarı bir ölüm eksikliğinde
Bağrımda koşar özgürlüğün çocukları
Utanç kuyularına sıkılan öfkeyle...

Ah, Yusuf'un elleri değmiş soğuk taşlara
Suya karışmış günahları, firavunun
Adı anılmamış acılar yazdım duvarlara
Adı yasaklanmış acılar
Ve kibrit alevinde güneşi emzirir umudum
Düşüme tutunmuş çocuklarla
Bu vakit vurulurum
Ve ben akarım, yarasından denizlerin...

Hey! Karanlığa itilmiş göğsü türkü kokan yiğitler
Sular ezberledi yüzünüzün tebessümlerini
Ne zaman acı çeksek, karanfil oluyor yaralarımız
Islak bir öpüş sarıyor kanayan yanlarımızı
Çocuklar, avuç avuç siz kokuyorsunuz
Günahsız ve yasaklanmadan
Bir halkı sevmek
Karanlık bir kuyu olsa da özgürlüktür
Biliyor ve artık anlıyoruz...

Kar altında gövdem
Ayak izlerim yangın kokar
Göğe bak ve isyan et
Sor tutuklanmış topraklara
Nerde,
Göğsünü dirhem dirhem halkına adayanlar?