Tutunamadığım
Vatkalarıma yerleşmiş yalnızlığın
Titremesini hissediyorum omuzlarımda.
İçimin boşluğuna düştükçe
Tutunamadıkça içimdekilere
Çaresizlik kanatıyor tırnaklarımı.
Rüyalarım felaketim oluyor
Benliğim yıpranıyor,
Dudaklarıma sıçrayan korkunun uçukluğunda
İçimdekilere sesleniyorum
Yalnızlık yankılanıyor.
Derinleşiyor korkularım
Körelmiş umutlara aydınlık topluyorum
Güneşin eteklerinden;
Ay geceyi dökmesiydi ayak uçlarıma
Karanlıkları yakıcaktım aydınlık toplarında.
Sessizliğini duymak istemedikçe
Mumlar erittikçe yokluğuna
Sensizliği dikiyor yalnızlık yarınlara.
Birbirine bağlanmış günlerin dikiş izleri
Üşütüyor beni..
Bu zemheri yalnızlık işletikçe içime
Isıtamıyorum seni.
Çok etkili bir şiir okudum. Kendi içinde devrim yaratmış ifadelerle taçlandırılmış bir öykü. Kutlarım şiir adına.
Birbirine bağlanmış günlerin dikiş izleri Üşütüyor beni.. Bu zemheri yalnızlık işletikçe içime Isıtamıyorum seni
ısıt sevgiliyii.... araya soğukluk girerse ruh bedeni terketmiştir demek...
gerçekten çok başarılı bir şiir...bu yaşında bu sanatkarlığın ve üslubun etkileyici...körelmiş umutlara aydınlık topluyorum demişsin ya...bu uğurda yolların hep aydınlık bence..tebrikler takipteyim...
Vatkalarıma yerleşmiş yalnızlığın Titremesini hissediyorum omuzlarımda. İçimin boşluğuna düştükçe Tutunamadıkça içimdekilere
Özellikle giriş bölümünün gücü üst seviyede boşluk hissi, korku, yalnızlık tematik olarak iyi yedirilmiş şiire final daha bir vurucu olabilir gibi geldi, fakat bu hali bile yeterince iyi tebrik ve teşekkürlerimle...
Çok güzel ifade etmişsiniz. Benimde sonum öyle olcak heralde 🙂