Üç Mucize

Muhtelif rivayetler var, kaale aldım her sözü,
Kimisi on bin yıl derken, kimi dokuz bin yıl dedi.
Böylesi hadiselere şahit olmadı yer yüzü,
Bir gemi vardı ortada, ona bindi aslan, kedi.

Aralıksız yağmur yağdı, on ay yazın da, kışın da,
Hiç yaşayan kalmamıştı, gemidekinin dışında.

Oysa alay etmişlerdi, Nuh gemiyi yapar iken,
Su mu var, göl mü var deyip, davranışları gülmekti.
Yüce davete sırt dönüp, yanlış yola sapar iken,
Tufanın başlamasıyla akıbetleri ölmekti.

O tufan ki esrarıyla hâlâ çözülemeyen sır,
Çözülmedi üzerinden geçsede yüzlerce asır.



Mancınıklar kurulmuştu, büyük ateş yakılmıştı,
Kabahati onlar gibi olmamak olan zat için.
Tüm dikkatler üstündeydi, gözler ona çakılmıştı,
Anlaması ne kadar güç, bunca öfke, nefret niçin?

Nihayetinde atıldı, yangının orta yerine,
O ateş ki emre uydu, döndü serinden serine.

Adı İbrahim'di onun, hakkın halilim dediği,
Canını alma isteği Nemrut'a ağır gelirdi.
Zehir olurdu içtiği, taşa dönerdi yediği,
Ateşten sağ çıkmasıyla, önce hafiften delirdi.

Taptığı putları şeklen bazen at, bazen inekti,
Ne gariptir ki katili, küçük bir sivrisinekti.



Binlerce yıl sonrasında, piramitler ülkesinde,
İlahlık davası güden zalim bir kral çıkmıştı.
Firavun derlerdi ona, zulüm vardı ilkesinde,
İnanca saygı duymadan, nice ocaklar yıkmıştı.

O da çağrıya uymadı, kulaklarını tıkadı,
Parçalarken umutları, ruhunu kanla yıkadı.

Musa kavmiyle vardığı kızıldeniz sahilinde,
Asasını suya vurup, denizde bir yol açmıştı.
İhtiyar, genç, kadın, çocuk,alimin de, cahilin de,
Karamsarlığın esiri, her kalbe umut saçmıştı.

Hiç dinmeyen ihtirası, Firavun'un sonu oldu,
Bozulmayan cesedi ki, ibret veren konu oldu.