Üç Şair

/Soluğunu tuttu gece,
Biz sessizliği dinledik/

Büyüler sakladık parmak ucumuzda
Kehanetine sövdük müneccim yangınların
Sahi,
Bir su kenarında oturmanın,
Oturup bir sigara dumanı yalnızlığını saymanın
Neresi yanlıştı?

Üç kişiydik o gece
Vakit bir Mart
Mekan yol geçen bir hanın kapı aralığıydı.

Birinci şair aşktan bahsetti
Yüreği yangın yeri,
Nefesi tütün kokusuydu.
Önce aşk vardı, diyordu.
Kendi umudunu
Çaresiz var oluşunu
Buna bağlıyordu.
Belki de sadece kendini
Kandırıyordu...

İkinci şair şiirden bahsetti
İyi ki vardı mısralar
İlla ki var olacaktı her daim
Duyulan tüm dillerin ezgisini
Konuşulan tüm aşkların merkezini
Şiir oluşturuyordu.
Belki de sadece yüreğini
Şiirle soğutuyordu...

Üçüncü şair en sinsi olanıydı.
Çünkü sadece dinliyordu.
Gecenin hüznünü en çok
O yudumluyordu.

Aşktan, şiirden ve sessizlikten sonra
Geceye en çok yakışan
Yağan yağmurun doğurduğu
Huzur tohumuydu.

/Soluğunu tuttu zaman
Biz dostluğu yad ettik/