Üç Şiirlik 2

nasıl başlayacağımı bilmediğim

bir şiir bu

gönlüm ile kalem arasındaki köprüde

fersah fersah boşluk ki yokluğun

ürkek olmasa da

intihar üşümüşü sözcükler

biteviye tükeniyorum

çok şeye katlandım demeyeceğim

hiçbiri

yokluğunun bir anı kadar

almadı benden

ben

en çok

sabah ezanlarında tükendim

sana söylenemeyen sözcüklerin

tabut örtüsü olur çünkü

seccadem

öyle bir imtihan ki

ellerimden yüzüme sürülen

yokluğun

o ateşi ölmeden tattım

kaderim

intihara ve

ateşe meyilli sözcüklerden

şiirler biriktirmek olmamalıydı

diyorum kendime

ateşi ölmeden tattım da

yokluğun

affı olmayan bir isyana hazırlıyor ruhumu

parmak uçlarımla tutmakta zorlandığım

şu kalem şahit

dua gibi sevmiştim oysa