Uçurtmalar Kuyruksuz Uçamazlar

Yapraksız bir asmayı suluyordu sözcüklerin,
Masanın bir ayağı hep eksik duruyordu.
Hislerinin kıyısına yanaştı dert yüklü vapur,
Birde bakmışsın,elde yine sıfır kalıyordu.
Çocukluğunun yitik kalmış yanındasın şimdi,
Özlemin bir elmanın diğer yarısına gizleniyordu.
Kapanmaz bir yaranın ardında kalan acıydın,
Sen görmesende,için alev alev yanıyordu...

Gidişinde bıraktın gülüşlerindeki tomurcukları,
Keder,bahar gibi kapında bekliyordu.
Bir köşebaşın bile yoktu saklanacağın,
Sessizliğin,anlamsızca bir şarkıyı mırıldanıyordu.
Tüm gökyüzünü sarmıştı oysa hüzün,
Rüzgar yokluğu yalnızlığa üflüyordu.
Çaresiz boşluğu kucaklıyordu ellerin,
Yüreğinin kırık kanadı durmadan inliyordu...

Ucu tükenmez bir kalemle dökülüyordun kağıda,
Yıldızlara giden tüm yollar kapatılıyordu.
'Canın sağolsun' adlı bir şiirdi gönlünün dinlediği,
Kaç yalan bir gerçeği yıkar,bilinmiyordu.
Hiçbir bahane üzerini örtemezdi gözyaşlarının,
Usul usul hevesine kurşunlar yağıyordu.
Geceye karışıyordu karanfillerin bazen,
Ey aşk;sana bir kurban daha geliyordu !

Hep kırmızıya yakalanıyordu yemyeşil düşlerin,
Dörtbir yanından tutsaklıklar tutuyordu.
Telaşa atılıyordu gitgide adımların,
Her defasında kalbin çıkmaz sokaklara sapıyordu.
Hayatın 'umut' adlı bölümündeydin oysa,
Uçurtma bile hayata kuyruğundan tutunuyordu.
Güneşte kurutulmuş bir ürkeklikle düştün yollara,
Düşlerin,dünlerini yarına kiralıyordu...

Gönlünün başkenti zaptediliyordu sessizce,
Savaşlar gülüşünden tebessüm çalıyordu.
Kırılgan bir mektuba gizleniyordu yüreğin,
Gözyaşların en çok gamzende kuruyordu.
Oysa keşfedilmemiş bir dağ kıvrımıydı saçların,
Ellerin hiç okunmamış bir kitabı tutuyordu.
Son gelecek otobüsü bekliyordun üstelik,
Karanlıklar,hüznü anlatan mumlarla aydınlanıyordu...

Bazen asla kaçışı yoktu acının,
Ömür her nefeste bir bedel ödetiyordu.
Başlangıçları vardı birde bitti dediğin an hayatın,
Ama acınında bir hükmü vardı,
Hayat devam ediyordu !!!