Uçurum Çocukları...

içimde bir uçurum çocuğu
kandıramadığım
bütün sular tersine akmakta
kendime çıkamadığım yollar
ve buluğ çağından kalma bir resim
bir sis ki
ne ismim belli ne de cismim





kentler düşer devrik cümlelerime
toplayamam kendimi
her bir sokak lambası
sanki örgüt militanı
yitirmiş kimliğini
bu kentin sıska varoşlarında
kim çözdü saç örgülerini
onları kınalı parmaklar örmedi mi
deniz gözlerine gömüldüğümüz





şimdi içim dışım ayaz bu şehirde
kemer altına bırakılan düşler aklımı zorlar
kemeri çözen eller esmer





bu gölgeler de kim
aç/ sefil
bir kıyamet sessizliği dururken gözlerime
kimdir bu ellere kefil





siz...zulmün peygamberleri
lanetleyin doğurganlığımı
doğmamış çocuklar düşürüyorum
ninnilerim çalındı çalınalı





flu bir zaman
süt kokan ağızda küfrün en delisi
bu ayıp benim değil
çağırıyor hala beni çocuk sevdam
dileklerim var bir o kadar sübyan





daralan bir dünyayım şimdi kendime
öfkem kime
sevdam kime bilemediğim
adım KADIN
kimliğimden kime ne
uzak bir zaman
vişne çürüğüne yatırılmış umutlar
kanar ha kanar
sessiz
karanlık
yalnız





eli baldıran bulaşığı adamlar
yüreklerini nerde bırakmış
çocukların alfabesi çalınmış
ondan sus inmiş düşlerine





ey diller /dinler/tanrılar
bu bir çılgınlık
size bahşettiğim minyatür bir krallık
hükmünü sürün şimdi
yıkılıyor insanlık
perdelerin yırtıldığı o uzak ülkelerde





ben hala siyah-beyaz bir resimde
üzerimde puantiyeli bir elbise