Uçurum Kenarında

İnsanlar sömürüyor ruhumu

Karanlıklara tükürüp insanları

Hayatı kendilerinin emrinde sanıyorlar

Sönmüş sigara misali umudum

Uçurum üstünde sıska bir dal arıyor

Yüzümde tarifsiz bir karanlık

Gel gitlerin izlerini taşıyor

Dolup taşmış duygularım

Sömürülmüşler, toz taneleri tarafından

Dilim susuyor çaresiz, çatırdıyor

Aklımı da sömürseler keşke

Hepten sussam diken üstünde

Güneş tükendi, sıra Ay'da

Bende tükendim bu uçurumda

Sırada bekleyen yok fakat

Aklımı iniltiler doldurmuş

Ağzımdan çıkamayanlar aklımda

Islanıp ıslanıp ağırlaşıyorum

Dal kırılıp, ömrümü sonlandırsın

Geride sadece ruhum kalsın