Ucuza Giden Fahiş/e/ Yalnızlık

Ucuz
Gülgün Aydın

Ucuz fahiş/e bir yalnızlığa sakladığın gizil sevdalar nerededir bilirim
Aşkı ararsın onu da bilirim ve kimse anlamasa da aşk kokarsın.
Ucuza gider sevdaların,
Seve/yazdıkların.

Kaleminin ucu tükenir
Kaldırım taşlarında atlar koşar, dolu dizgin
Yüreğin titrer yalnızlıklarda
Ve her zaman taşırsın mavi gülümsemeleri
Eklersin sahici görünmese de gerçek olan kalbinin resmini zamana.

Ucuza gider gülümsemelerin
Hoyrattır mecburi yalnızlık
Hayallerini yazarsın diğerlerinin.
Bir kaleydoskoptan bakarmış gibi seyredersin zamana asılı kalmış dünü, bugünden
Ve eskitmekten korkarsın anılarını.
Yarına geç kalırsın
Düne tutunursun yine istikamet mecburi
Ters yola girdiğini bilmezsin
Şaşırırsın pusulanı
onlardan parçalar biriktirirsin kendinde,
Pusulasız çıktığın yollarda
Geriye dönüp izini bulmak için.

Mutlaka iz bırakmalı geçmişe! Değil mi?

Her ihtimale karşı geçen günlere resmini bırakmalar
Bir yaprakta sevmek ağaçları
Ve ağaçta ormanı
Damladaki gülümseyen denizi,
Bıkmadan.

Okyanuslar deli
Okyanuslar yeşil mavi
Okyanuslar boz bulanık
Şeytan üçgenlerinde bırakıyorsun kadınlığını
Şaka sanıyorlar aşklarını
Bilmiyorlar aşka aşık olduğunu
Sevmeyi sevdiğini
Bilmiyorlar

Ve bir elmayı soyar gibi kabuğundan çıkarmaya çalışıyorlar seni
En içindeki çekirdek umutlu
Ağaç olacak
Yeşilin içinde kırmızı
Umutlu olacak
Yalnızlığından daha mutlu
Heyhat bugün de geçti yüzünle yüzlerde duyduğun yüzlerce sözcükle, bugün de geçti
Ve dün borcunu ödüyor çoktan, yarına.
Bugün heba oluyor
Arada.
Zaman bile durmak istiyor artık
Kendini durdurmak ve en küçük parçasına bölünüp, an olmak istiyor
Ve bizim rüyamızda anılar her daim açık uçuk mavi
Kelebek kanatlı zemheri yalnızlık zamanlarında dudaklarından dökülen kar ve
Aşk yine kırmızı
Kar sıcak.

Hatıralar bırakmaz seni
Ne onlar yalnız kalmak ister, ne zaman
Dur durak bilmeden yanılır insan
Dur durak bilmeden özlersin kendini
Bir yapbozun içinde küçük bir parçasındır
Ve beklersin tanrının seni aşka tamamlamasını.
Beklersin
Godot'yu bekler gibi
Yoksul yoksun kalmış yalnızlığınla.
23 haziran 2010/sinop




Gülgün Aydın