Uf Oldu Yüreğim Anne Hadi Öp De Geçsin

Yağmurlu Bir gün...
Islak yine gözlerim...
Eşlik ediyor karanlık ve ıslak sokaklara...
Suskunum...
Düşünceli... Ve artık yorgunum..!!
Bitkinim sahte mutlulukları beklemekten...
Gözlerinin içine içine bakıyorum hayatın...
Gözümü kırpmadan; tatlı sevimli bir göz kırpış bekliyorum...
Yine mağlubiyetlere aralıyorum gözlerimi...
Yine kaybeden taraf oluyorum...


Bir çocuk beliriveriyor yarı uyanık gözlerimin önüne...
Hafif ağlamaklı...
Kolunda hafif bir yara...
Az ötede annesi...
Koşar adımlarla annesinin yanına gidiyor...
Titreyen sesiyle anlatıyor...
Şikayet ediyor bir şeylerden...
Dinliyor annesi....
Sonra kalkıyor işaret parmağı;sevimli çocuğun dudaklarının üzerinde duruveriyor...
? Uf olmuş... Öpeyim de geçsin...? deyiveriyor...
Minik bir buse ilaç oluyor yaraya...
Çocuk tebessüm ediyor ?Geçti? diye annesine sarılırken...
Ardından az evvele şikayet ettiği arkadaşının yanına koşuyor ve tutuyor elini yeniden...
Yok oluveriyor az sonra çocuk...
Yemyeşil bahçe yok oluyor...
Sevimli arkadaş yok oluyor...
Yok oluveriyor o tatlı buse...


Yine olabildiğine karanlık sokaklar...
Şikayetçi olduğum arkadaşım kayboluyor...
Hayatım kalıyor iki elimin arasında...
Hayata isyan ediyorum...
Uf olan kolum kayboluyor...
Şimdi yüreğim uf oluyor...
Uf oldu yüreğim ANNE..!!
Hadi... Hadi öp de geçsin...