Üfle Sayfalarımızı Daha Fazla Yanmayalım

/ ...Seninle girdiğimiz roman kitabından tek tek dökülüyor muyuz .../

/... Yoksa bir yangın mı var sayfalarımızda .../



Bu Gece ikimizin
Dudaklarından aşkla öfke karışımı akıyor


Kara bulutları üstüme yolladın
Gözlerımın yaşı yağmurun anası
Yanan yüreğime lamba tutulmuş
Sahne orda
Ateş orda
Çırpınışlar orda


Nefesimde gezen neşemdın
Şimdi
Son nefesimde bir çığlıksın


Menekşe kokan anılarımız
Çırpınıyor, paramparça olmalarına az kalmış


Çok mu geç
Bir kez daha kalbine bak
Gercekten el/veda ışığı mı yanıyor
Benim canımdan can kopuyor
Kanım yere damlayıp
Iki renge ayırılıyor/ bölünüyor
Koyusu; sana olan demli tutkum
Açığı ; çözülemeyen desenli aşkım


Aşk limanımdı o gözlerin
Gözlerinden kalbine akmayı ne çok severdim
Saf Yüreğimi teslim ettiğim evdin,
Kirpiklerime veda rüzğarı estikçe
Elimi attığım her yer kırılıp/kuruyup dökülüyor.


Her gün içtiğim zemzem suyudun
Her yudumda kanıma bulaşan aşktın
Şimdi
Gönül denizimde; susamışlık var
Sen her adım geriye attıkça
Anlımda Ölümün imzası usulca çiziliyor


Ne olur üfle tutuşmuş sayfalarımızı
Daha fazla yanmayalım