Uğurlama

Tütünlü parmaklarım sallanırken

O yavaş giden trenlerin arkasından

Kül rengi istasyonu..

Belki de beklemek şiirlerin ömrünü uzatır

Şimdi sana şiir yazdığımı falan düşünürsün

Utanırım en derinden !

Kayıp gidiyor ömrüm

Tek kişilik yolculuk biletlerin içerisinden

Kolay olsun isterdim sevmek seni

Işığa ve sana ulaşsaydı ellerim

Oysa yaşam sınavındayım ben

Yalın ayak ve sendeleyerek arıyorum seni

Bir başımayım

Uzayan gölgeden akşama doğru

Tek bir sözcüğün

Tek bir sözcüğün

Dönüştürebilirdi , yaşamın ahengini

Filizlenebilirdi anılar

Yaşamın sonu yok

Ve bütün günler bizim olandı

Oysa sen sustun

Susmak gitmek kadardı

Susmak yarısı kadardı ekmeğin

Bölüşemeyen ve bayatlayan

İçim tepeden tırnağa Güneş

Dışım alabildiğince gece

Ben bu paradoksun kurbanı olmak için çok gençtim

Suskunluğun hareketsiz kılıyor

İçimde kımıldayan ağacı

Bahar gecikiyor

Ve rüzgar kanatlarını saklıyor

Sen susuyorsun

Mevsimler küsüyor

Adın bende; Tanrı'nın  çileli bahçesi

Hoşça kal!