Ümit

Fırtınalar içimde,
Deprem içimde,
Kör gözlerimdedir asıl fer,
Zifiri karanlıklarda gören,
Ne ilk yolcusuyum bu sonsuzluğun ne son,
Ne tek mahkum, ne tok,
Biliyorum çare yok,
Bir kuytu köşe ararken
Prangana düşüyorum...

Katran yumağından doğan cevher,
Kalbime kazındıkça,
Bir ışık, bir rayiha yayılıyor,
Susuz ve uykusuz bedenime,
Önce ısınıyor,
Sonra üşüyorum!...

Geçmiş...
Zamanın pençesinde ruhum,
Katliamlar görüyorum,
Devriliyor, dövünüyorum,
Her sendelememde,
Tekrar doğruluyor,
Her seferinde biraz,
Biraz daha
Ümit döşüyorum...