Ümitsiz Çığlık

Ümitsiz bir çığlığım ben; kime yöneltildiği belirsiz...
Yersiz bir yüz kızarıklığıyım ben; utanmazlardan habersiz...
Karanlığı boğmaya çalışan âciz bir kandilim ben; gözlerim fersiz...
Hep bir şeyleri bekleriz biz. Her şey tamamına ersin, her şey tam yaşansın diye ümitle bekleriz oysa.
Varılacak menzil hep en güzeli, en iyisi olarak tasavvur edilir çünkü.
Böyle olması da gayet doğaldır aslında.
Karanlık bir geleceğin hayalini hiçbir şuur sahibi kurmaz bilindiği gibi.
Ancak varılan menzil hep hayalleri süslediği gibi değildir ne yazık ki.
Bir yanın eksik lakmış bir yağlı boya resimle baş başasındır artık.
Ve tamamlamaya koyulursun; kırk fırçan, döküntü boyanla.
Hepsi hepsi hayalini kurduğun bir manzarayı tamamlamak içindir.
Sadece tamamlamak...