Umuda Yolculuk

Bozkırın ortasında antik küçük bir şehir
Diz boyunu aşmıştı lapa lapa yağan kar
Ayaz zehir gibiydi göl sessiz, donmuş nehir
Sokaklarda üşüyen biçare köpekler var


Eski şehrin garında bekleşirken insanlar
Kuytu köşede ağlar gizli gizli bir genç kız
Yârini bekleyene heyecan dolu anlar
Ayrılanların ise yürekleri eder cız


Yorgun düşen trenler peronda sıralanmış
Kimi geçip gidiyor kimi vaktini bekler
Buğulanmış camlarda perdeler aralanmış
Ayrılık yüreklere hicran acısı yükler


Hüzün çalan bir düdük sessiz geceyi yırttı
Homurdanan bir tren salınarak geliyor
Kız bavulunu aldı aceleyle seğirtti
Binince bu trene dönüşü yok biliyor


Raylara sürtünerek durdu onun önünde
Kız dönüp son kez baktı şehre, bindi vagona
Acı tatlı anılar ne varsa hep dününde
Bırakıp gidiyordu bilinmeyen bir sona


Soğuk karlı gecede tren camında bir kız
El sallarken hayale umuda bel bağladı
Bulunduğu vagonda kimsesiz yapayalnız
İsyan edip kadere geçmişine ağladı