Umut
Galiba bir çırpınışın ayak izlerini takip ediyorum amansızca,
Pamuk ipliğine bağlı, kafamı gözümü yaran taş parçasını taşıyorum yıllardır,
Her yorgunlukta, mutsuzlukta başım önümde eğik,
Kale duvarının dibindeki dilenci gibi,
Bazende yaşamın kıyısında kenara inşa edilmiş gecekondu gibi,
Kiralık hayatlar yaşıyorum,
Ve amansızca savruluyorum boş sokaklarda,
Kimsenin evine almadığı köpekler gibi.
hüzün verici haklı bir isyanın, gölge bir silüet şeklindeki gelecek kaygısının iç burkan bir geçmişle mükemmel sayılacak harmonisi, zengin bir kimsesizlik, peşi sıra gelen eli sopalı bir mazinin kahredici her adımındaki, omuzlara binen hayat sorgusunun en somut, vücuda gelmiş tınısı, tebrik ederim.
👍👍👍👍hoşgeldiniz👍