Umut

Diyelim ki
Karanlığın avlusundasın...
Ansızın düşüverdin dipsiz kör bir kuyuya
Kayboldu gövdenin üstünde
Olağanca haşmetiyle duran gökyüzü
Bütün yıldızlarıyla...

Kırıldı kolun kanadın
Tutunmaya uzattığın parmakların...
Diyelim ki
Uçsuz bucaksız hayallerinle
Gerçekliğin uçurumundasın
Sakın rüzgârın telaşına kapılma
İyileşecek sızlayan yaraların
Sen zamana aldırma...

Hiç ummadığın anda bir ışık göreceksin
Gözlerini yum ve yüreğinle bak
Topraktan fışkıran tohum gibi
Gök kubbeden fışkıracak
O ışığın adı umuttur
Karanlığına güneş gibi doğacak
Yeter ki inancını kırma...