Umut!

Bugününü kurtardın, yarınını kim bilir!
Bilsen bugün içinde,kimler umut taşırdı...
Alında ki yazgıyı,ancak yaradan bilir!
Umutsuzluk içinde,ne insanlar yaşardı...

kullar eziyetini kullardan çektiğinde!
Merhamet duvarının,sabır taşları çatlar...
İnsan sevmediğini, birine ettiğinde!
Hak takvalı kulunu ,alametinden saklar...

Suya hasret toprağın,kavrulup külü yanar...
Mevsimler tez değişir,tıpkı insanlar gibi!
Kimi soğukta donar, kimi ğüneşte yanar...
Siyah zülfüne aklar düşer, karlı dağ gibi!

Gidiyorum karanlık bir düşünce içimde...
Kulaklarımda ki ses, sen çok geç kaldın diyor!
Topladım duyguları, geleceğin içinde...
Ne yolum haz veriyor, ne de bana gel diyor!

Ömrüm örenli bir yol,düşüp kalkıp gidiyor...
Ne yolcusu bekliyor,nede bu yol bitiyor!
Geriye baktığımda, hepsi benden gidiyor!
Sona birkaç kulaç var,oda bana yetmiyor...