Umut

sana yıldızların dünyaya uzak olduğu kadar

uzak bir ayrılıktan sesleniyorum

serin bir mayıs akşamının çıldırtan hüznü içinde

ölmeye yüz tutmuş 

bir kelebeğin rengarenk kanatları ne kadar uçabilirse

o kadar gidebiliyorum sensizlikten

yenilgi diyorlar buna

olsun

elinden hiçbir şey gelmemenin acısıyla

vurulmuş bir atın sonsuza dek biten 

yarışıyla, çekiliyorum şimdi kendi içime

içim yorgun...

içimde sen

dağınık bir yaz mevsimi sararmış uçsuz tarlaları

kime inandırabilirim şimdi dünyanın

başlangıç noktasının aslında 

bastığın toprak taneleri olduğuna?

orada başlar 

bir yüzyılın kumsallara açılan sokakları

hayır bu aşk değil sadece, olamaz da zaten

bu olsa olsa kutsal kitaplar kadar 

inanmayı gerektiren bir zaruriyet

siyah kadar karanlık, beyaz kadar ışık

bakma sen benim 

çarpık bir kenti dizginleyen 

kalabalık hüzzam yalnızlıklarıma

çekilirken gece 

göç etme vakti gelmiş hayvanlar gibi

gökyüzünün üstüne

sana doğru koşar bütün süvarileri

kalbimin....

umut diyorlar adına

unutmayı tedavülden kaldıran

bir yara gibi açılmış

bütün mevsimlerimin

her bir yanına...

umutsun,  diyorum

bunu unutma.