Umut

Bir kuş kondu pencere pervazına,

Kanadı yorgun, gözleri uzak.

Bir an durdu, rüzgâra baktı,

Sonra yine uçtu, sormadan.

Bir tohum düştü çatlak toprağa,

Yağmur bekledi günlerce.

Kimse inanmadı filizleneceğine,

Ama bahar geldi, çiçek açtı.

Bir çocuk düştü kaldırımlara,

Dizleri kan, avuçları boş.

Sonra gülümsedi, kalktı ayağa,

Ve yürüdü yine, düşe kalka.

Umut işte böyle bir şey,

Gitmez, tükenmez, ölmez asla.

Bir kez kondu mu kalbine,

Hep orada kalır, sessizce.