Umut Doğar Mı Küllerinden

Nisan geldi mi tüm cıvıltısıyla
Kuşların yası biterdi
Eskiden gülmek her mevsimde ayrı güzel
Her tebessüm bir çiçekti

Şimdi...

Umut bu diyarı çoktan terk etti
Avucumda beslediğim güvercinler gitti gideli
Çocuklar koşmaz oldu peşimden
Bir demet gül topladım mezarlıktan
Bin ölü ah etti
Ah dedim içim sızlayarak
Dünya nasıl bu hale geldi

Uykudan uyansam güneşi selamlardım
Cıvıl cıvıl olurdu içimin her köşesi
Karanlık, odama perde çektiğinden beri
Duvarlarımın sessizliğinden geçemedim
Ben sevdayı hep yalnız yaşadım
Sevilmek nedir hiç bilmedim

Artık korkmak için sebep yok
İğnenin ucu sivri değil daha fazla
Ölmek herkes için beş harften ibaret
Ağaçların altında yatıyor yaprak gibi düşler
Rüzgarın uğultusu daim
Yaşamaya dönmeye
Kalmadı hiç mecalim

Oy, oy...

Vurun en derinimden de
Doğmasın umut küllerimden

Adımı yadsırım da
Kır çiçeklerini sevmekten
Nasıl kaçarım
Ezgisine bağımlı kaldığım onca sesin
Nefesine aşk kazınmışsa
Ben nasıl aşk dolu bu dünyada
Yaşamaktan cayarım

Gökte üç bulut
Sarmış ışığı çepeçevre
Anladım ki
Güneşi görmek isteyenlere
Bulutlar olamaz perde

Yaşamaya alışırım da
Uğruna yaşadığım nerede...