Umut Nöbetlerinin Nazenin Efendisi

Dolaşıyorum,
Ayaklarım çırılçıplak,
Cebimde bir çay parası,
Arşınlıyorum kaderin dik yokuşlarını,
İşte bak, şehrin en hüzünlü sokağı,
Ve bülbül bir pencereden yakarıyor içeriye,
Sen olmalısın,
Şu dar sokağın, aşka bakan yüzünde,
Ama yoksun,
Bilmezler ki, sevda türkülü yemekler pişer,
İçinde hüzün sarısı, hikayeler,
Bilmezler ki, senin için gönül tar/umar olsun
Bu köhne şehir, nefes gibi, sevginden yoksun,

İlişiyorum,
Sokağına bakan kahvenin, tozlu sandalyesine,
Resmini çiziyorum insanların,
İçinde sen varmışsın gibi,
Yudumlarken kokunu geçtiğin yerlerden,
İsmin damlıyor gözümden, kağıdın sol köşesine,
Bir çocuk ağlıyor karşı balkonda,
Sanki, görse seni susacak,
Ve sanki,
Acılarını unutup yeniden çocuk olacak,

Bekliyorum,
Yıllarım ihtiyar adamın saçlarında ağarmış,
Sekiz mevsim,
Birde geçmeyen dakikalar,
İlhamı biten şairin korkusu kadarmış,
Düşe sancılı sokak kedileri geçiyor önümden,
İş dönüşü, ev koşuşturmaları,
Ya şu işportacıya ne demeli,
Dilek çektiriyor garip tavşana,
Hani seni dilesem,
Getirir mi, iki adım ötemden,
Gün akşama kavuşuyor,
Dudak, çatladı susuzluğundan,
Ellerim sara nöbetlerine,
Yarın yine gelirim, endam-ı şehir güzelim,
Bu kahvede, senin tokluğuna, her gün akşam ederim,

Eylül'dü, tek hatırladığım,
Hüznün rengini verdiği o hazan günleriydi,
Nefes aldığın diyarın şarkılarındaydı adım,
Ve beklemiştim, sonbaharın koynundaki sevgilisini,
Umut nöbetlerinin nazenin efendisini...