Umut Sefili

havadan sudan yazdığım için af ola
artık görmeden yazıyorum
Amerikan filmleri gibi aldı beni benden
iyi polis-kötü polis rolleri
ne garip
zaman yıllandıkça
mutluluğu çantada keklik sanırdım...



korkarım ebedi
neden kanser oluyor insan anladım
görmüyorum bıçak açılmış ağızları
göz çukurlarına ilişmiş patlayan tabancaları
kemlik eden komşum belki var belki yok
yatılı okul havası gibi başımda duman
ki kimin yok sarı ayvalı zamanı
beri yanda tüyler ürperten kıyım
beş duyumu geçti kafatasımı çatlatan acı
ben benden olanlar için ölüyorsam
isteğim sadece barış ve huzur
çok mu özlemim
hepten köreliyorum ''görmüyorum'' dedim
tanrı aşkına utanç verici katliamlar ''bitti ''deyin
artık değişsin beynimin haritası
düşsel yaşamım
şu bildiğim umut ve bile bile direnmek
aslında her şeyi biliyorum
karanlığa karışırken gönlüm
ahh yarın iyi olacak derken
belki affedilmez suç işliyorum
bilinir ya ''çok keramet var insanda ''
hani çocukça bir şey nasıl anlatayım
umudun akşamlarını canlandırabilsem
gözlerimi dağladı
geceler boyu pencerenin önünde beklemek
ah bi gelse
hani o tatlı mavilik
gelse yine
şükür kıldırır ezan sesinin verdiği hüzün
keşke ölmeden umduğum şöleni görse gözlerim
kötülükler dünde kaldı
ne olur derdimin çaresi ''yaşamak insanlığın'' deyin...



gözlerimin önünden hiç gitmiyor ki
ilk gülüşler
ilk heceler
ilk kelimeler
ilk yaşamak sevinci
ağlamaklı can atıyorsam ondan
hani yıldızlar bizi kuşatacaktı
oy oyy deliler gibi seven kalbim
güzel günlere öyle inandım ki ben anneyim...



artık görmeden yazıyorum
içimin sıkıntısı anlatılır gibi değil
sağ olsun hayatın yönetme oyunu
kalbim paramparça...
bir bir tükendi sözcükler
umut sefili
ne kötüyüm
yazık
artık yetmiyor her sabah musluktan akan suyla yüzümü yıkamak ''görmüyorum'' dedim
af ola havadan sudan yazdığım için ...