Umut Sokağı

sokak lambası saklanmış bir kenara
yanmamak için diretiyor
eskimiş zamanlardan, yırtık çarşaflardan
hiç başlanmamış masallardan sonra
o hala gelip geçenlere gülümsüyor

bir an vazgeçiyorum senden,
ömrümden, aşktan, sevmekten
söndürüyorum tüm umutları
yüreğime yaktığım mumları
nice tevbelerden sonra
çöldeki serap bana gülümsüyor

aynaları ürperten bakışlar
kalışlar, ağlayışlar, yalvarışlar
sebeplere bağlarken her şeyi
aşktan sebepsiz kaçışlar
ruhumu yaralayan nice oktan sonra
şiirler bana gülümsüyor

unutmalıyım diyorum artık umut yok
bir sebebi olmayan sevdam!
sevmemeye neden çok
nasipsiz aşklarda, sebebe sarılmak yok
nice vazgeçişten sonra
bir çift göz bana gülümsüyor

sokak lambası efkarlı yine bu akşam
ışığı titreyerek yayılıyor yere
biraz içmiş, kederliymiş, betermiş
âhı tutmuş geceye, aşklar hep veresiye
isyan yayan nice nârâdan sonra
ayık bir sabah bana gülümsüyor

sokaklar olmasa diyorum
sokak hikayeleri
insanlar nereden bilecekti?
yoldan geçenleri
aşk bir sokağa uğramadan
nasıl gelecekti yüreklere?
kim eşlik edecekti,
yalnızlığını büyütürken insanlık
dertleri küçülten paylaşımlara
sokak kokuyor her yer oksijen gibi
hayat daracık bir sokaktan gülümsüyor

işte ben o sokaktan caddeye dalıyorum
nice acılardan sonra, huzura varıyorum
bir sokak çocuğu bana kocaman gülümsüyor
sokak lambası aynı yerde, efkarına rağmen
ışığını büyütüyor, "umut" bu sokağın adı oluyor

ışık var ya önemsiz gayrısı
bir lokma umut çiğniyorum
tarihe şahitlik etmiş parkeler gülümsüyor
taşlar dile gelse en çok onlar konuşacak biliyorum
umut sokağında insanlar, bir lambanın alevinde ısınıyor
gerçekleşmesi dilenen hayaller gülümsüyor

umut sokağı en çok
yüreği olanları seviyor