Umutlarım Ölüyor

Ansızın bir duvara çarpıyorum
kuşlarım ölüyor
kaldırım kenarlarında.
Yapraklarım dökülüyor
büyük sulara gömülüyorum.

Yarınsız bir yaşam için değer mi hayal kurmaya?
Bu kadar açık olmasaydı ufkum,
hayal ötem büyümeseydi benimle birlikte
icad edebilir miydim sevgiyi ve aşkı?
Senden, bir ben! çıkarabilir miydim,
ya da benden bir sen?

Şiire karıştırmasaydım sevgiyi
banamazdım parmaklarımı insan ruhuna.
Ruhsuz insandan
ne sen olur ne de ben bu dünyada.
Sıfatsız isimlerle çoğalırdı yaratılan
Ne kuş olurdu ne kelebek.

Beklemek olmasaydı ve de özlemek
ne yol ederdi kervanlar kendilerine dağları
ne akbabalar nasiplenirdi leşlerden.
Kuzgunlar gene şahin sanırdı yavrularını
evrene salamasaydık sevgiyi.

Benim dağlarım büyüktür ey insan!
Ki; o dağlara is düştü.
Sis düştü.
Aysızdır boz alanda toprağım.
Karanlıktır şimdilerde...
Denizlerim sığmıyor atlaslara
Yaylalarımda biten otun yeşilini aklın almaz.
Ya akan sulara ne demeli?
Bir de serçeler ölmese o dağlarda...

Özlemim çoğaldıkça
umutlarım ölüyor dizelerimde
avuçlarında ben kalıyorum,
benden arta kalan
sevdam kalıyor.
Beklerken ölüyor kuşlar.



27. 29/ 08. 2009 İzmir
?sonrası mı ? Sonrasını ben bilirim?