Umutsuz Umutlarımdı Hep Hayallerim...

Umutsuz Umutlarımdı Hep Benim Hayallerim.
Allah'a açılmıştı cocukken minik ellerim.
Şimdi ise yasını tutuyordum kararttığım düşlerim.
Yıpranmış viraneler gibi sarsıldı bedenim.

Artık bittim be arkadaş, Umutlarım çooook derinde..
Yıkılmış evler gibiyim, virane olmuş sokakların.
Düşünceden yaslanmışım soğuk duvarlarında.
Amansız bir ütopya üfleyen kırık pencerelerin.

Hafifden esen rüzgar, yoluyordu bedenimi.
Kirli camın görüntüsünde arıyordum kendimi.

Haksızlığın hesaba çekildiği o günde,
Alacağımı söylüyorlardı huzuru mahşerde.
Kare kare ömrümü belirliyordu çığlıklar,
Hatırladıkca sanki, beni ölümler yoklar.

Söyle, söyle, nasıl aşarım umutsuzluk dağlarını.
Alp'lerden boşalan Ren olur akarmıyım Köln'e.
Konstanz'dan coşar da Köln'e taşarım.
Kim giydirir başıma sonsuzluğun tacını,
Kim takar bileğime hürriyet nışanını.

Arkadaş, neredesin? Tahammülün mü kalmadı?
Ama dur... Haykırayım bütün çığlıklarımı.
Yıllardır getolaşmış sorunlu sokaklarda
İşkence ve ızdırap duyduğum feryadlarımı.

Kanım durdu!..
İçim paramparça beyhude oldum.
Bensizliğe yelken açtım ruhumun derinliklerine,
Bu zor yolda yanlızlığıma arkadaş buldum.
Gözlerimden süzülen damlaların göz pınarlarına.

Gölgelerin ardına, karanlıklara sakladım sırlarımı.
Sen bildin tek beni, birde kusurlarımı.
Yalnızlığın hicranı sardı yüreğimi.
Sessiz bir çığlıktan duy feryatlarımı.

Şimdi ben, satırlarında buluyorum kendimi
Umutsuz hayallerimi çizdim zihnime.
Hoyrat geceler duyursun sesimi,
Kağıtlar isyan etsin kalemlerime.

Merak etme Arkadaş.....
İstenmez de anlarsam sessizce terk ederim,
Hatıra kalsın diye bırakırım kalemi,
Mahsun bir kişi gibi boyun büker giderim.