Ünlem!

Ünlem!

Bir sessizlik düğümleniyor boğazımda.
Ben sustum, kelimeler anlatıyor.
Çoğu zaman eyvah deyip,
Harfler bile kaçışıyor...

Alfabenin içinden, ünlem koşuyor!
Sesli, sessiz harfleri geçip,
Noktada kalıyor!

Bir cümle arıyor yana yakıla.
Gözyaşı nokta nokta akıyor.
Parantez set çekiyor önüne,
Soruları çözüp kurtuluyor.

Birtanemden atlayıp,
Kırçiçeğine geliyor.
Papatyalar toplayıp, kelebeğe veriyor.

Gülden geçerken gül kokuyor.
Ve
Herşeye rağmen gülüyor.

Gül bahçesinde, bülbül oluyor.

Soru işaretine sorular sorup,
Umduğunu bulamadan geçip gidiyor.
O' cümleyi arıyor...

Ümidi kesik, nefesi bitik.
Geçmiş kendinden ünlem,
Alfabe de yitik.

Harfler, ünlemi arıyor.
Bir sayfanın köşesinde,
Ünlem iki büklüm.
Oturmuş ağlıyor...

Bir grup harf geliyor yanına.
Bir sağına bakıyor ünlem,
Bir soluna.
Tebessüm ediyor.

Sonunda cümleyi görüp.
Koşarak yerini alıyor...

S e v i y o r u m !

Ahmet TOPAL
19.08.2009