Unutamadığım Tek Sahne

Unutulmuş anılar mezarlığındayım şimdi...
Yaşattıklarını ziyaret ediyorum her gün yaptığım gibi...
Burası çok karanlık çok yorgun anı var burda
Sislerin içinde kaybolan gülüşler var
Mezar taşlarına akan gözyaşları
Birbirinden kopmuş tatlı sevinçler var
Sırılsıklam olmuş hasretler duruyor puslu toprağın üzerinde
Eller var kendi parmaklarına küsmüş
Kirpikler kendi dallarından kopmuş o gülen çukurlarında boğuluyor..
Dudaklarım diz çökmüş gözlerinin önüne
Gözyaşı döküyor yanında getirdiği bir iki gülüşünün içine...
Ya senin cümlelerin hep virgülle mi biter
Seni seviyorum, işte bu cümleye ek yaptığın her şey bitiriyor beni
Nokta koy cümlelerimizin sonuna devamı olmasın
O noktayıda yalnız bırakma bir tane daha koy yanına
Biri sen ol biri ben
Virgüller düşmanımız olsun küselim bu anlamsız işarete
Hani hislerime vurup gittin ya işte unutamadığım tek sahne !