Unutkanlık

Seni unutacağıma kendimi unutsaydım eğer,
Bembeyaz bir sayfa açardım kuşatılmış dimağımda.
Çoğu kuşatmadaki gibi
bozgun bir sefer olurdu kitab-ı hatıratıma.
Seni unutacağıma kendimi unutsaydım eğer,
beyaz bir yazı tahtası açardım zihn-i mukaddesatımda.
ellerinde kalemleriyle yeniden yazarken çocuklar beynimi,
naif bir gülümsemeyle izlerdim kusursuz alemi.

Seni unutacağıma kendimi unutsaydım eğer,
değişmezdi iklimler
Mevsim narenciye olurdu her daim
dalında yeşil mandalinler.
Dinerdi belki öfkesi insanlığın
biterdi ölümler, işkenceler.
acı acı çığırtmazdı bültenler.
Galaksinin en karanlık yerinde bir kara delik açılırdı birden
Zihnimde kuşku olmazdı kayarken zarif ellerinden.
Düşmekle dolu olurdu o zaman kalbim,
Sadece düşmeyi bilirdim unutmanın hafifliğinden.

Seni unutacağıma kendimi unutsaydım eğer,
Sus pus olurdu evren.
Benim ussuz gözlerim bakıp bakıp ağlamazdı çaresizliğime,
Seni unutacağıma kendimi unutsaydım
seni unutmamış olurdum
Yetmez mi zaten?