Unutmak Üzerine Bir Şiir

gitme dediğim zamanlar
vardı öyle ki
hemen ardından bir ben
kaldığım kendime...

o sonbahar senfonilerinde
kuru yapraklardan
taç yaparak
başıma taktınız
ve alkışladınız...

sessizce tünellere girdiğim
hiç bitmeyen
uzun yolculuklar da
unuturmuş...
kaldım hedefsiz...

bazen, bolu dağında soğuk bir mola...
keneflerde ağladığım...
sonra yüzümü yıkayıp
tekrar yoluma devam ettiğim
soluk sabahlar...

içimden hiç çıkmayan
dolambaçlarda,
ayaklarımı sürüyüp
yırtık elbiselere
sarıldığım..

gökte bir tek ay vardı
ve yollarda
bir de ben...
hiç bitmeyen yolculuklarda
sılasını unutmuş...
sılaya hasretsiz...

05.09.2012