Unutmuşlar

Evimin hiç bu kadar yalnız olduğunu bilmezdim.

İçi sıcak ama ruhsuzdu.

Pencereyi açsan, içeriye temiz havada girse, katran olmuş kalpleri temizlemeye yetemiyorsun.

Bir algı var ve o en tepede...

Bahanesi de hayli hazırdı. 

Parasızlık...

Yahu! Ben yoksulluğun en dibinden geldim. Varken, yokluğu bildim, sustum...

Yeri geldi boğazımdan geçen her lokmada tıkandım, çünkü azla yetinmeyi kendime unutturmadım.

Huzurun yerini göstersen herkes farklı yorumlar.

O algı önüne perde olur, göremezsin sen onu!

Kimse sen gibi görmez, çünkü kimse sen ben gibi değil!