Unutulmamış Sevgili...

Yalnız ve kimsesiz bir diyarda,
ölüme giden bir yolcunun korkaklığı gibiydim.
Bütün benliğimle seni çağırdığımda,
dudaklarımın ıslandığını,nefesimin hızlandığını hissederdim.
Seni hep beklediğim için sever,
sevdiğim için beklerdim...

Kalbimin sesini dinledim bir sabah,
hiçbir kuşun ötmediği,
hiçbir ağacın yaprağını dökmediği bir sabah düşünebildim
ama sensizliği asla !
Hİç paylaşamadım yokluğunu,
yalnızlığımı alışını unutamadım...

Hep bir başıma kalmayı özlerdim,
yalnız ve sessiz zamanlarımı kendime bayram ilan eder,
kendimle hesaplaşmayı çok ama çook severdim.
çünkü düşüncelerimde bir sen,birde bendim,
şimdi anladım ki sensiz kimsesizim.
Seni bir düşündüğümde 24 saat süren günler bilirim,
hani o beni sevdiğini söylediğin anlar vardı ya,
işte ben o günleri hep sayarak biriktirdim,
oysa sen habersizdin...

Eskiyi hatırlıyorum da,
bazen çiçek gibi açan sözlerin olurdu yüreğimde,
kokusunu alsanda izi kalırdı.
Evet sendin işte o unutulmamış sevgili,
gülün adını değiştirsende kokusu hep aynıydı.
Çektiğim bütün acıların yaşı,
gözlerimin içinde kayboldu.
Ardımda bıraktığım iç sizisi gibi,
büyüktü efkarım...

olmadı işte,
yaslayamadım başımı kimselerin omuzlarına,
ben hep bir başımaydım senin yokluğda.

Sensizliğe verdim tüm isyanlarımı,
her başımı öne eğerek yürüdüğüm yollar,
hep sana götürdü beni.
Uçsuz bucaksız denizler vardı sende,
her defasında içimden bir ses
'hadi artık atla' dedi.
'Yooook' dedim,sevdiğimin üstüne böyle düşmemeliydim.
Nereye gidersen git benim sevdiğimdin,
nereye gidersen git unutamadığım gerçeğimdin...